Ik wist dat mijn yogajuf dit boek heeft en nadat ik terug was uit Tanzania en de Kilimanjaro, in de wolken, heb gezien wilde ik supergraag dit boek lezen. Ik mocht het lenen! En het boek is in 1 woord: GEWELDIG!
Anna Chojnacka
Anna krijgt op haar dertigste te horen dat zij Multiple Sclerose heeft. Ze heeft een bedrijf en een gezin, dus de schok is groot. Ze gaat op zoek naar hoe om te gaan met MS en komt “The Iceman” Wim Hof tegen. Ze gaat zijn extreme trainingen aan en uiteindelijk ook de Kilimanjaro op!
Eerste indruk
Het boek heeft een goed formaat. Ook de grootte van de letters is top. Ik hou niet van te veel tekst en te kleine letters op 1 pagina en dit boek is super wat dit betreft.
De inhoud
Anna vertelt over haar hele weg van de MS diagnose tot de koude trainingen bij Wim en de top van de Kilimanjaro. Ik wilde telkens verder blijven lezen. Het is heerlijk geschreven. Ook komen er episodes uit het leven van Wim Hof langs, wat ik erg interessant vind om te lezen. Zo leer je hem ook een stukje beter kennen. Ze vertelt ook uitvoerig over de verschillende trainingen die ze doet bij Wim, in Polen en uiteindelijk bij de Kilimanjaro. Ik kon mij helemaal inleven hoe zij zich voelde door de manier waarop zij het schrijft. Ik vind het enorm gaaf om te lezen hoe ze dit allemaal oppakt en omgaat met haar ziekte en absoluut niet op zal geven.
Een heel mooi fragment vind ik deze, wat mij ook 1 van de zetjes heeft gegeven om mijn blog over balans te schrijven:
“Nog steeds zit de spinazie-met-rauwe-eierenbrij in de blender: ik kan me er simpelweg niet toe zetten om het in een glas te gieten. Laat staan in mijn mond. Weken heb ik overwegend op rauw voedsel geleefd en ik voel me inderdaad gezond en puur en schoon.
Weken waarin alles in het teken van de eerstvolgende rauw geperste maaltijd heeft gestaan, een haast onmogelijke opgave met een baan die me naar alle hoeken van het land, en soms van de wereld, brengt.
Het vervelendste was natuurlijk dat de rest van de wereld absoluut niet meedeed aan dit regime en zich te goed bleef doen aan buitensporige traktaties als broodjes kaas en koffie.
Totaal onwetend leken ze hiermee hun eigen doodvonnis te tekenen, als je de literatuur die ik in die dagen tot me nam mocht geloven.
Het is een eenzaam pad, dat niet langs de plekken leidt waar mijn vrienden zich graag begeven (plekken met gezelligheid, lekker eten, wijn en sluitingstijden ver na middernacht).
Fitter word je er wel van. Opdat je fris en fruitig elke dag om negen uur naar bed kunt.
Had ik echter gelachen? Nee. Geluk gevoeld? Nee. Waar was de onbezonnenheid? Het onverwachte?
Niks van dat al in de wereld van rust, reinheid en regelmaat.
Was er niet toevallig een derde mogelijkheid? Waar ik stiekem naar snakte en openlijk heel goed in was:
Schijt aan alles hebben en het maximale uit het leven halen.
Op grond van het weinige wat ik van Wim gezien had, leek hij me prima te passen bij punt drie. Mijn hart maakte bijna een sprongetje bij deze boude gedachte, hier te midden van de stapel boeken die, met de belofte van een langer en beter leven, tegelijkertijd al het leven uit mijn leven trokken.
In een opwelling haal ik de kan van de blender en loop naar het toilet: een seconde later ligt de brij in de wc-pot.”
Lees verder: https://www.natuurlijklinda.nl/review-anna-chojnacka-kilimanjaro-als-medicijn/
